W ramach obchodów 80-lecia naszej szkoły uczniowie klas IV–VIII realizują projekt edukacyjny „W poszukiwaniu niemieckich śladów w Opolu”, prowadzony podczas zajęć języka niemieckiego.

Projekt nawiązuje do historii dawnej lokalizacji szkoły przy Placu Ignacego Daszyńskiego, który przed 1945 rokiem nosił nazwę Plac Fryderyka (Friedrichsplatz). Na przełomie XIX i XX wieku był to jeden z najbardziej reprezentacyjnych punktów miasta – otoczony okazałymi kamienicami mieszczańskimi i gmachami szkolnymi, ozdobiony kwietnymi rabatami i alejkami wśród kasztanowców. W jego centralnej części od 1907 roku stoi secesyjna fontanna autorstwa rzeźbiarza Edmunda Gomanskiego.

Uczniowie podczas zajęć poznają historię tego miejsca, odkrywają architektoniczne i kulturowe ślady przeszłości Opola oraz uczą się dostrzegać, jak historia miasta przenika jego współczesny krajobraz. W ramach projektu odwiedzają także okolice ul. Kołłątaja i Damrota, gdzie do dziś można podziwiać modernistyczne i ekspresjonistyczne kamienice z okresu międzywojennego.

Te wyjątkowe miejsca przypominają, że Opole ma bogatą, wielokulturową historię, której częścią jest również historia naszej szkoły.

To niezwykła lekcja historii, języka i tożsamości miasta – łącząca przeszłość z teraźniejszością i wpisująca się w hasło jubileuszu:
„80 lat szkoły w sercu Opola”.

Modernistyczne kamienice
W części miasta pomiędzy biurowcem Społem, a dworcem kolejowym Opole Główne znajduje się kilka kamienic w stylu przedwojennego modernizmu. Wybudowano je na przełomie lat 20. i 30. Najciekawsze wydają się trzy z nich. Dwie w stylu funkcjonalistycznym znajdują się przy ul. Kołłątaja 14 oraz przy ul. Strzelców Opolskich 32. Natomiast trzecia, ekspresjonistyczna, znajduje się przy ul. Damrota. W tym budynku przed wojną znajdowała się kasa oszczędnościowa. Dziś znajduje się tutaj siedziba biura podróży.

Gmach Urzędu Wojewódzkiego to jest nie tylko w Opolu, ale i na Górnym Śląsku numer jeden, gdy idzie o architekturę modernizmu, w tym Bauhausu. Zbudowano go w latach 30. Postanowiono wtedy postawić nowy gmach rejencji na miejscu zamku, czyli historycznej siedziby władzy. Ogłoszono ogólnoniemiecki konkurs. Wygrał niepozorny architekt z Piły. Inni startujący w konkursie – zauroczeni Wieżą Piastowską – próbowali naśladować dawną budowlę zamkową. Te pomysły przepadły. Jury wybrało projekt supernowoczesny Friedricha Lehmanna.
Profesor Michael Fleischer z Instytutu Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego o poetyce Bauhausu.
– To nie był styl ani moda. To był sposób na życie – mówi. – Twórcy Bauhausu chcieli zmienić świat za pomocą designu. Zakładali koła, próbowali kształcić młodych ludzi, zmieniać otoczenie – projektować nie tylko nowe budynki, ale i nowe meble. Mówili, że forma podąża za funkcją. Jak ciekawie wymyślimy funkcję, to forma sama wyjdzie i będzie ładna. Proponowali więc, by budowy domu nie zaczynać od bryły, a potem dzielić ją na mieszkania. Zaczynali od mieszkania, od tego, jaki chcemy mieć pokój dla dorosłych i dla dziecka, a jaką kuchnię i łazienkę. Byli zwolennikami prostoty w architekturze. Bauhaus może się podobać albo nie. Obojętnym nie zostawia nikogo.

Budynek na skrzyżowaniu ul. Kołłątaja i Damrota powstał w pierwszym dziesięcioleciu XX wieku. Zaprojektowany w duchu mieszających się klasycyzmu, secesji i eklektyzmu zachwyca nas bogactwem formy i dekoracji. Architekt Julius Habicht, który specjalizował się w projektach Reichsbanków, stworzył mieszankę stylów, która nie każdemu mogła się podobać.